Mama, zegt maar niks..

De boom is nu al een paar jaar bekend bij ons. Een grote kastanje in een voortuin in het midden van ons dorp. Precies langs de route naar de gastouders en de supermarkt. In de herfst kan ik maar beter een kwartier extra plannen wanneer we langs deze kastanje moeten wandelen, want de oogst is groot.

Sinds dit jaar vermeld E. - al zakken vullend - keer op keer dat er in dit huis een kindje van haar school woont. De naam is tot op heden onbekend, maar het is zeker dat hij woont in het huis bij de kastanjeboom.

Van de week. We hebben brood gekocht bij de Spar en wandelen terug naar huis. Terwijl één brood wild heen en weer slingert in S. d'r hand en S. ondertussen ieder tuinricheltje probeert te bewandelen als een koorddanseres, heeft E haar blik op de verte gericht. 'Mam, het kindje van mijn klas is ook buiten.' Ik kijk en zie inderdaad wat kinderen rondom de boom spelen. 'Ik zie het aan de lichtblauwe jas' voegt ze toe. Handig, nu weet ik over welk kind ze het heeft.

'E.?' vraag ik, 'zit dit jongetje bij jou op school, of echt bij je in de klas, bij dezelfde juf?' Ondertussen steken we over en sjokken verder in de richting van de boom. E. antwoord half fluisterend: 'hij zit bij mij in de klas, maar hij is van groep 2' en dan fluisterd ze zacht 'mama, zeg maar niks..'

De realiteit dringt dezelfde seconde nog tot me door... ze zit nog geen twee maanden op de basisschool en ze houdt er nu al rekening mee dat haar moeder een stomme opmerking kan maken in het bijzijn van klasgenoten.. Pff weg illusie dat ik een moeder ben waar je je niet voor hoeft te schamen.

Waarom?

We wisten dat het eraan zat te komen. We hadden de 'is dat?' en 'wat dan?' fase al gehad. En het klopt, toen kwam de 'waarom?' fase.. Inmiddels weten we al niet anders meer, we horen het de hele dag. Niet één keer, maar net zo lang tot een gesprek eindigt met "dat weet ik ook niet" of "daarom" van onze kant.

Ik vind het leuk. De gesprekken die we tegenwoordig hebben gaan steeds dieper en E. lijkt de vraag niet alleen uit gewoonte te stellen maar ze is ook oprecht geïnteresseerd in alles, maar dan ook alles, wat ze ziet, hoort, ruikt of voelt.

De gesprekken komen niet alleen van onze kant, maar ze komt zelf ook steeds vaker met wijze woorden. Regelmatig maakt ze ons aan het lachen wanneer ze een goede reden geeft voor iets wat ze doet.

Daarnaast is E veranderd. Het lijkt wel of ze met haar verjaardag haar peuterpubertijd achter zich gelaten heeft. Ze is er niet meer op uit om de hele dag tegen de regels in te gaan, maar heeft er plezier in om te helpen bij allerlei activiteiten, om zichzelf te verzorgen en ze geniet ineens van allemaal rustige spelletjes zoals strijkkralen, kleien en rolitballetjes op dezelfde kleur in hun vakjes leggen :).

Voor E is ze heel zorgzaam. Die twee beginnen ineens samen te communiceren zonder hulp van buiten af. Zo stond er bijvoorbeeld vanmiddag een leeg potje op tafel. E wilde het potje hebben maar kon er niet bij...

"Ik kan niet bij het potje..." S strekt haar arm uit en pakt het potje zelf.
Dan zegt S "diet, diet, diet (dicht)" Vanuit mijn ooghoek volg ik het tafereel.
E antwoord "zal ik hem even voor je open maken S? geef het maar aan mij".
Gewillig zie ik S het potje afstaan en E vervolgens aan het dopje peuteren.
Zo gaat dat een tijdje verder.. helemaal tevreden met elkaar.

Vanmiddag bij het boodschappen doen, hoorde ik E zelfs zeggen -op het moment dat S ging staan in het boodschappenkarretje- "doe maar niet liefje, anders val je". Zo schattig.

Wat boffen wij toch met onze meisjes!

Kadootjes

Het eerste wat E voor haar verjaardag heeft gekregen? Tamme ratten. Koos en Miep heten ze. Ze waren 6 weken toen we ze ophaalden, maar groeien heel hard. Het hok dat we gebruiken stamt nog uit de tijd dat ik vroeger als kind gerbils op mijn kamer had.

De meisjes zijn helemaal dol op ze. We moeten S op afstand houden, want anders knuffelt of knijpt ze er een fijn. Letterlijk. E kan al super goed verzorgen en helpt me 's morgens trouw met schoon water en voer.

En ja, we vinden het zelf ook gezellig :).

Scheerschuim vervolg

S heeft er ook wat moois van gemaakt met scheerschuim. Al smeerde ze het liever in haar haar.

Gelukkig heeft ze na afloop met een stralend gezicht even de tafel schoongemaakt.

Begrijpend bijbellezen en scheerschuim

In onze boekenkast staat, bij de kinderboeken, een kleuterbijbel. Het is een groot boek met mooie gekleurde plaatjes erin. Hoewel het een van de favoriete boeken van de meiden is, en het met enige regelmaat gelezen wordt, zijn de verhalen bij de plaatjes soms nog lastig. De spanningsboog van de meiden is te kort om zo'n verhaal uit te leggen, want het plaatje op de volgende bladzijde lonkt. De verhalen hebben nou eenmaal wat meer diepgang dan Nijntje is jarig of Basje doet een plasje, dus ben ik afgelopen week begonnen met 'begrijpend bijbellezen'.

Ik besloot om de meiden te laten kiezen welk verhaal we gingen lezen en vertelde erbij dat we daarna een 'werkje' zouden doen over het verhaal. De eerste keer kozen ze uitgerekend het verhaal van Abraham en Isaäk. (Gen. 22:1-19) Dit is nou precies zo'n verhaal waarvan ik na het lezen niet echt de indruk had dat E kon begrijpen wat we gelezen hadden. Dus gingen we ermee aan de slag. De meiden gingen in hun kinderstoel aan tafel. Daar bouwde ik met stenen (tuintegels) een 'altaar', daarop kwam het hout (lucifers) en we maakten vuur. Ze hadden opeens geen enkel probleem meer met concentratie. In hun ogen begonnen lichtjes te branden en ze luisterden aandachtig naar wat ik te vertellen had. Ik heb uitgelegd dat de mensen vroeger God blij maakten met een altaar, maar dat voor ons de Here Jezus is gekomen. Toen hebben we het gehad over dingen waar we God vandaag blij mee kunnen maken. Daarna hebben we uit volle borst een van E haar lievelingsliedjes gezongen :) (deze).

We hebben deze week nog een verhaal gedaan. Dit keer kozen de meisjes voor het verhaal dat de kinderen bij Jezus mogen komen. (Marcus 10:13-16) Dit verhaal hebben we nabesproken terwijl we kinderen hebben getekend in het scheerschuim op tafel.